«پیر مغان» كسی است كه در میان عارفان، نقش مهتر را دارد و «دیر مغان» محفل تدریس و نیایش اوست.
شاید این سوال پیش بیاید كه چرا حافظ مغ و دیر مغان را برای استعاره‌هایش برگزیده است؟ باید دانست رفتار «مغ»ها چند قرن پس از زرتشت نبی، چنان شد كه به تدریج به خاطر غیب گویی و رمالی شهرت یافتند. درست به همین دلیل است كه در انجیل ماتئو (12-2:1) از مغ‌هایی سخن به میان آمده كه از شرق (ایران) به پیشباز عیسای خردسال آمدند و او را ستودند. یعنی نبوتش را پیشگویی كردند. حافظ نیز مانند هر عارف و اهل معرفتی، به دنبال یافتن گوشه‌‌‌ای از اسرار پنهان بود. اصولا لقب «لسان الغیب» و «فال گیری با غزل‌ها» به همین وجه از اندیشه‌های حافظ اشاره دارد.
بازدید : 333
جمعه 22 آبان 1399 زمان : 23:37
